Streszczenie:

Transformacja energetyczna kraju wymaga zwiększenia udziału odnawialnych źródeł energii (OZE) w strukturze wytwarzania energii. W szczególności dotyczy to zwiększenia udziału energetyki wiatrowej, która już teraz pełni funkcję lidera w produkcji energii elektrycznej z OZE. Rozwój tego obszaru OZE jest nieunikniony, pomimo barier natury społecznej i prawnej. Istniejące opracowania kartograficzne wskazują obszary predysponowane jak i nieprzydatne do lokalizacji farm wiatrowych w ujęciu krajowym. Istotnym jest jednak wskazywanie potencjalnych obszarów na szczeblu lokalnym z uwzględnieniem kryteriów nie tylko przestrzennych, ale także tych, które dotyczą funkcjonalnego charakteru analizowanych obszarów. W pracy przedstawiono autorską metodę wskazywania potencjalnych lokalizacji farm wiatrowych na obszarach wiejskich, przetestowaną na przykładzie gminy Borowa (woj. podkarpackie). Analizy przeprowadzono dla 3 wariantów wysokości siłowni wiatrowych (do 30 m, do 50 m, do 70 m). W wariancie 1 (wiatraki o wysokości do 30 m) wyznaczono 17 lokalizacji, które łącznie stanowią 19% powierzchni gminy, w wariancie 2 wskazano 7 obszarów (9% powierzchni gminy), a wariancie 3 wyznaczono 3 lokalizacje (5% powierzchni gminy). Największa moc zainstalowaną z siłowni wiatrowych można uzyskać dla wariantu 3 (wiatraki do 70 m), pomimo najmniejszej dostępnej powierzchni.